یه شعر نوشتم. کاغذ رو که نگاه کردم پر خط خطی بود. هر موقع رو کاغذ شعر می نویسم اینجوریه. کلی کلمه که خط خوردن و حذف شدن تا شعر اونقدری که من می خوام زیبا باشه. البته شما می تونید بگید تو که شعرات زیبا نیست خوب باید بگم که اشتباه می کنید و شعرای من زیبان فقط ممکنه شما خوشتون نیاد. از بحث دور نشیم. از خط خوردن می گفتم. زندگی ام همینه. باید خط بزنی. بنویسی بنویسی بنویسی و تهش خط بزنی خط بزنی خط بزنی تا یه چیزی خوبی از توش درآد. یه چیز که بشه نگاش کرد. یه چیز که با دیدنش قلبت بتپه.
کاغذ رو با احترام گذاشتم تو کشو....
چند خط دیگه ام نوشته بودم که پاک کردم. اما نمی دونم چرا دارم بهتون میگم که پاکش کردم. شاید می خوام شمام کنجکاو بشید و بهم توجه کنید و مثلا بگید واسه کی شعر نوشتی شیطون؟ من بگم برای اون دختری که یه خرگوش سیاه گنده ی احمق داره.
