فکر می کنم که نیاز داریم تا در مورد پایان بیشتر حرف بزنیم. پایان وجود دارد. در واقع بیشتر چیزهایی که می شناسیم، شاید هم تمام چیزها روزی به پایان خواهند رسید. مهمترین شان هم خودمان هستیم. ما یک روز تمام می شویم. هر چیزی که مربوط به انسان است روزی به پایان خواهد رسید. رابطه ها به پایان خواهند رسید. اما چه چیزی پایان را چنین دردناک می کند. در پایان همه می دانیم که مرگ ما را خواهد بلعید. پس چرا برای هر پایان جزئی زانوی غم بغل می گیریم. مخصوصا در مورد رابطه ها صحبت می کنم.
داشتم فکر می کردم که همه چیز در مورد شناخت ما از خودمان است. نزدیک می شویم، می شناسیم، دوست می داریم، مشمئز می شویم، دور می شویم و پایان. اما سوال من این است. ما تغییر می کنیم یا فقط بیشتر می دانیم؟ احتملا هر دوی اینها یک چیز است. تغییر کردن در واقع همان بیشتر دانستن است. و این مرا می ترساند. هر بار فکر می کنم که یعنی تمام آن دوست داشتنهایی که دریافت کرده ام فقط مخلوطی از نادانی ها یک انسان بوده. من جاهلانه دوست داشته شده ام. تمام آن ارزش و غرور و خس شکوه ناشی از دوست داشته شدن ریشه در جهل آدمیزاده ای داشته. ترسناک و غمگین است. از این جهت است که فکر می کنم که باید همواره بدانیم که همچون زندگی که روزی به پایان خواهد رسید، انسان ها نیز یک روز از دوست داشتنمان دست خواهند کشید. همه چیز به پایان خواهد رسید. و فکر می کنم دانستن این همچون دانستن این حقیقت که یخ بر روی آی شناور می ماند، لازم و دقیق است.
