من وجود ندارد

این روزها شبیه یک لیوان شکسته از خواب بیدار می شوم. آرام آرام تکه هایم را روی زمین پیدا می کنم. یک تکه نامنظم را در گردنم. یکی دیگر در قفسه سینه ام. یک چیزی در محدوده ی چشم و پیشانی ام. بعد رو به روی آینه می ایستم و به این پازل تکه تکه نگاه می کنم. به تقاطع تکه ها که زخم نیستند، جدایی اند. من از هم جدا شده ام. گسیخته ام و این افعال مودبانه ی فعل دیگری است. من شکسته و تکه پاره ام. چیزی من را به من وصل نمی کند. کسی خطوط جدایی را نمی بیند. فقط من در آینه این نشانه های شکست را می بینم. نشانه های سقوط. نشانه های پایان. من می خواستم ناطور دشت باشم. می خواستم مرد آهنی، هری پاتر و فرودو بگینز از شایر باشم. می خواستم نجات دهنده باشم و نشد. سقوط شدم. اضمحلال شدم. فروپاشیدگی شدم. عبور از تکینگی شدم. من پوچ و خالی عدم شم. سکوت شدم. سکوتی نه ناشی از عدم ارتعاش. ناشی از عدم وجود. نامرئی بودن در تمامی طول موجها. در میان ارواح و اجسام. در کانون و حاشیه. در آینه چیزی وجود ندارد. تکه های شکسته دروغ اند. من وجود ندارد.

 

شرمساری

من کی ام چی ام؟

منو می شناسید؟ چقدر می شناسید؟ دوست دارم نظرتون در مورد خودم این وبلاگ و کلا هر چیزی که دوست دارید بدونم. می تونید نظرتون رو عمومی خصوصی یا اصلا ناشناس برام بنویسید. ممنونم.

شکارچی

حرفی برای گفتن نیست. تیری در تاریکی رها می کنم و منتظر می مانم تا صدای افتادن پرنده را بشنوم. صدای افتادن پرنده یعنی امشب شام خوبی دارم. صدای افتادن پرنده یعنی جوجه هایی که بی پدر و مادر می شوند. صدای افتادن پرنده... تالاپ. افتاد.

حالا باید عجله کنم. جنگل پر از حیوانات وحشی و گرسنه است. گرگ ها، لاشخور ها، حتی جغد های شب. در این سرما هر چیزی هر چیزی را می خورد تا فقط زنده بماند. به سمت صدا می روم. روی زمین را با دقت نگاه می کنم. برف همه چیز را پوشانده است. آها اینجاست پیدایش کردم. شامم را پیدا کردم. لعنتی زنده است.

هیچ وقت نمی توانم یک پرنده ی زنده را بخورم. باید حتما مرده باشد. گلوله به بالش خورده است. با ناامیدی به کلبه ام بر می گردم. پرنده را روی میز وسط آشپزخانه می گذارم. از کشوی اتاق کیف کارم را بیرون می آورم. خون را از روی بال پرنده پاک می کنم کمی ضد عفونی کننده و یک دستمال تمیز رویش می گذارم و با پارچه تمیزی می بندمش. در تمام مدت دارد من را نگاه می کند و وقتی کارم تمام شد صدایی از خودش بیرون می دهد. شاید می خواست تشکر کند که نخوردمش.

روزها می گذرد. پرنده هر روز بهتر می شود. گاهی با او حرف می زنم. حالا تقریبا تمام سرگذشت من را می داند. می داند که چرا در این کلبه ی چوبی جنگلی، تنها زندگی می کنم. یک هفته، دو هفته، یک ماه، دو ماه می  گذرد. نگاهی به بالش می اندازم. کاملا بهبود یافته است. در خانه رهایش می کنم. می تواند به خوبی پرواز کند. می گویم: "فردا آزادت می کنم بری پرنده جون"

صبح شده است. از آن روزهای آفتابی اواخر زمستان است. پرنده را می گذارم روی میله ی چرخ چاه و می گویم: " دیگه می تونی بری پرنده جون" صدایی از خودش بیرون می دهد. انگار نمی خواهد برود. با پایم کمی برف رویش می پاشم. می ترسد و از جایش می پرد. می رود و دور می شود. تفنگ را بر می دارم و نشانه می روم. بنگ و پرنده افتاد. امیدوارم که این بار مرده باشد.

 

سفرناک

به پایان رسیده.

با یه "خالی" این ور و اون ور می رم. این تو رو می گم. زیر اون استخونای قفسه ی سینه. زیر لایه های پوست و گوشت. درست کنار ریه هام. یه "خالی" وجود داره. دکتر گفته همیشه اونجا بوده ولی من قبول نکردم. گفتم مگه میشه. پس چرا تا الان حسش نکردم؟ گفت: " حقیقت گاهی به شکل دروغ خودش رو نشون میده"

با یه "خالی" این ور اون ور می رم. تو خیابون. کتابخونه. سوپرمارکت. سرکار. حس میکنم آدما ممکنه خالی رو ببینن. شاید یه روز یکی زل بزنه به قفسه سینم و بفهمه چیزی اونجا نیست. که اگه روزی هم بوده ولی دیگه نیست. کنده شده. خالی شده. پوچ شده. پوکیده. به پایان رسیده. به پایان رسیده. به پایان رسیده.

 

شیون

می چیزی را می خواهم.

این لحظه را می نویسم که ثبت بشود. چون موهای تنم سیخ شد. چون وقتی گفتم که "می خوام" آن لحظه برای من لحظه فهمیدن بود. من می خواستم. چیزی را می خواستم.

 

 

 

*کاملا آگاهم که مغزم به سمت دو قطبی پیش می رود. شاید هم تا به حال به این مرحله رسیده باشم. روزهای شعف شور و قله و روزهای غم افسردگی و اعماق به خوبی برایم واضح اند. باید مراقب خودم باشم. مغزم که از مغز خیلی ها بهتر است احتیاج به مراقبت دارد.

خودکشی 2

من قصد کشتن خودم رو ندارم. اون پست رو گذاشتم تا یادم بمونه که دوباره این افکار به سراغم اومده. من تمام زندگیم ( من 31 سالمه) افکار سوسایدال داشتم به جز یک سال و نیم اخیر که فکر می کردم از یه افسردگی رهایی پیدا کردم. اما اخیرا دوباره این افکار به سراغ من اومده. اون پست فقط یک یادآوری برای خودم بود و احتمالا و حتما هر رفتار انسان ناقص می تونه مقاصد دیگری هم داشته باشه. شاید اینکه شما دلتون به حال من بسوزه و به من توجه کنید. شاید همین الان هم دارم خودم و شما رو فریب می دم. به مغز من خوش اومدید.

مردی که قلبش را در چمدان گذاشت - بازداشت

بازداشت

 

آقا میشه کارت شناساییتون رو ببینم؟

پلیس مردی که تای لباسهایش نشان از منضبط بودنش داشت این درخواست را مطرح کرده بود. یوسف با احساس گناهی که شاید دلیلی هم نداشت به پلیس نگاه کرد و گفت: " اتفاقی افتاده؟"

•  نه چیز خاصی نیست فقط یه گزارش داشتیم. گویا یک نفر پلاک خودروی شما رو گزارش داده. تو صندوق عقب چیز خاصی دارین؟
• نه فقط یه چمدون چطور مگه؟
• آخه به ما گزارش دادن از صندوق عقب شما خون می چکه؟
• خون؟
• بله خون

یوسف مردد بود. اما چه چیز دیگری می توانست بگوید. انسان فکر میکند که تعلق داشتن گناه را می شوید. با صدایی ریشه در تردید که سعی می کرد محکم به نظر بیاید گفت: "خون خودمه"

• خون خودتون؟ منظورتون چیه؟
• یعنی متعلق به منه. از بدن منه. از رگهام.
• منظورتون اینه که زخمی شدید؟ چه اتفاقی افتاده؟
• زخمی که آره ولی چیز مهمی نیست.
• بفرمایید این کارت شناساییتون. می خوام صندوق عقب رو بازرسی کنم لطفا از ماشین بیایید بیرون.

یوسف دوباره با تردید به پلیس که جدی تر از دقایق گذشته بود نگاه کرد. اون می دانست که گناهی از اون سر نزده. لااقل این یک جرم اجتماعی نبوده. او کسی را رنج نداده بود و ظلمی را بر کسی روا نداشته بود. به آرامی پرسید: "حتما لازمه این کار رو بکنید". پلیس که حالا جدی تر از همیشه بود گفت: " بله حتما لازمه لطفا کاری که گفتم رو انجام بدید." یوسف از اتومبیل خارج شد.

• لطفا دستاتونو بذارید روی سقف و پاهاتونو از هم باز کنید.

سپس یوسف را بازرسی بدنی کرد. وقتی کارش تمام شد. دستهایش از خون یوسف سرخ شده بودند. کمی مضطرب پرسید: " آقای کالاهان مطمئنید حالتون خوبه؟" یوسف جواب داد: " من خوبم" پلیس کمی مردد به سمت صندوق عقب رفت. در آن را باز کرد و با چمدانی که خون از بعضی جاهایش بیرون می زد و تکان های ریزی می خورد مواجه شد. پلیس شوکه بود. به صدای بلند گفت: " این تو چیه"؟ یوسف که کمی از آرامش چند لحظه قبلش را از دست داده بود گفت: " چیزی نیست یه چیزی متعلق به منه"

• چرا خون از تو چمدون زده بیرون
• خون منه
• یعنی چی خون خودتونه؟
• یعنی متعلق به منه. از بدن منه. از رگهام.

پلیس هراسان به سمت یوسف رفت و دستهای او را محکم روی کمرش ثابت کرد و دستبندش زد. یک ساعت بعد یوسف و پلیس منضبط در دفتر رییس پلیس شهر کوچک کاندلی که به داشتن دریاچه ی نقره ای اش معروف بود نشسته بودند. رییس پلیس که نگاهش را از چمدان بر نمی داشت. با حالتی عصبی به مامور زیر دستش ( همان پلیس منضبط) گفت: " چرا پروتکل ها رو رعایت نکردی؟"باید اول مطمئن می شدی توش چیه. اگه بمب باشه چی؟" خنده ی دلسوزانه و همراه با کمی تمسخر روی صورت یوسف شکل گرفت. پلیس منضبط گفت: "متاسفم کاپیتان من واقعا گیج شده بودم. موقعیت عجیبی بود" رییس پلیس گفت با بیمارستان تماس بگیر تا یه نفر رو بفرستن برای بررسی وضعیت جسمانی این آقا"

• بله کاپیتان

احترام نظامی گذاشت و از دفتر رییس پلیس خارج شد. رییس پلیس رو به یوسف کرد و گفت: " خوب آقای کالاهان توضیحی ندارید؟" یوسف سعی کرد همه اجزای پاسخی که می خواهد بدهد شبیه به این برسند که قصد همکاری دارد و بی گناه است : " چه توضیحی باید بدم جناب رییس پلیس؟ "

• این تو چیه و چرا شما زخمی و خون آلود هستین؟
• یه چیزی متعلق به منه
• چه چیزی؟
• از بدن من
• از بدنتون؟
• بله جناب رییس پلیس از بدنم.
• یعنی یکی از اعضای بدنتونه؟
• بله
• خدای من
• چه کسی این کار رو باهاتون کرده؟
• خودم
• خودتون؟ چطور ممکنه؟
• ممکن شد. اولش برای خودمم عجیب بود. وقتی جلوی آینه وایساده بودم به ذهنم رسید. همونجا بود که وسایل لازم رو تهیه کردم. تیغ جراحی، دارو، بخیه و بقیه چیزا.
• یعنی خودتون اون رو از بدنتون خارج کردید؟
•  آره فکر نمی کنم کس دیگه ای قبول می کرد این کار رو برام بکنه.
• قصد فروشش رو داشتید؟ میدونید که این کار غیر قانونیه
• نه فقط خیلی حس سنگینی بهم می داد.
• شاید سنگ کلیه دارید؟ به پزشک مراجعه نکردید؟
• کلیه؟ نه اونا خوبن.
•  پس این چیه این تو؟
• خوب قلبم.

رییس پلیس به وضوح جا خورد. " چی؟ شوخیتون گرفته؟ قلبتون؟

• بله کاپیتان قلبم
• یا عیسی مسیح چی دارید میگید آقای کالاهان. مشاعرتون رو از دست دادید یا این یه شوخی مسخره است؟
• نه کاپیتان. گفتم که خیلی سنگینی می کرد. تقریبا مجبور بودم این کار رو بکنم. گاهی بین پذیرفتن یه انفجار و یه خون ریزی جزئی باید یکی رو انتخاب کنی.
• شما به کل دیوانه اید. نکنه از اون دارو دسته ی منسونی؟
• نه کاپیتان من متعلق به هیچ دار و دسته ای نیستم. در واقع هیچ وقت کسی نخواسته من رو تو هیچ دار و دسته ای راه بده. من هیچ وقت عضو یه گروه سرود یا تیم  فوتبال یا خیریه هم نبودم.
• فکر کنم واسه همینه که پاک روانت به هم ریخته.

پلیس منضبط به همراه پزشک متخصص وارد دفتر رییس پلیس شدند. رییس پلیس بلافاصله گفت "همین الان برو و به رابط اف بی آی خبر بده که یه مورد ویژه داریم. گمونم این یکی از اون قاتلای زنجیره ای باشه." یوسف دوباره بی صدا خندید.ولی کسی دندانهایش را ندید...

....................

...........

....

ENDING

 

خودکشی

به خودکشی فکر می کنم، دوباره

ترکم نکن که می میرم بسامد های غم می شم.

برف بارید. شوم بودن از سفید رخت بر نبست و شعری که نوشته بودم پرنده ی کوچکی شد که زنی تنها را عاشق کرد. موش ها به خانه ی خودشان برگشتند. زمین را به تکه های مساوی تقسیم کردند تا دیگر هیچ حیوانی گوشت حیوان دیگری را نخورد. درخت ها دست دراز کردند و حق خود را گرفتند. عاقل ها را به دیوانه خانه بردند و دیوانه ها را رها کردند، زمین جای بهتری شد. زنی که رفته بود برگشت تا معشوقه ی خوبی باشد که هیچگاه ترکت نمی کند.

سلام آقای هانس شنیر عزیز

 این نامه را در روز سوم ژانویه ی سال 1939 برای شما می نویسم. گمانم به اندازه کافی رنج کشیده اید. این که چه چیزی کافی است و چه چیزی بیش از حد را هر کدام از ما در زندگی مان مشخص می کنیم شما با رفتارتان به ما نشان داده اید که لیاقت آنچه ما فکر  می کردیم را ندارید. در نامه ای که برای شما فرستاده ایم. پودری زرد رنگ وجود دارد. آن را در یک لیوان آب ولرم حل کنید و بنوشید تا از پیامد های وجود داشتن رها شوید.

 

طناب صورتی از تیر اصلی سقف آویزان بود. جسدی معلق مانده بود. بیرون کلبه ی چوبی باد شدیدی می وزید. برف تا لبه ی پنجره ها بالا آمده بود. سنجاب ها با عجله دانه های بلوط را مخفی می کردند. برف بهاری همه را غافل گیر کرده بود. هانس شنیر از درب کلبه بیرون آمد، در صورتش اثری از ترس دیده نمی شد. ایستاد و به افق سفید پوش شده نگاهی کرد. به آرامی قدم برداشت و جای پاهایش بکری برف تازه را بین برد. رفت و مردی همه جا را ترک می کرد. رفت و مردی به سمت همه چیز می رفت. 

 

درخت

 

 

 

تنهایی داره منو خرد می کنه

تنهایی داره منو خرد می کنه.