میان "این" و "آن"

چند بار خواسته بودم تا این را به تو بگویم. بعد بیشتر فکر کردم و فهمیدم "این" چیزی که می خواهم بگویم نظر واقعی ام نیست. یعنی نظر واقعی ام بود ولی تا قبل از همان لحظه. بعد از "آن" دیگر نظر واقعی ام نبود. همیشه بین "این" و "آن" گیر می کنم. میان اینکه دوستت دارم و دلم برایت تنگ شده است یا از تو متنفرم و نمی خواهم سر به تنت باشد و جز جیگر بگیری ایشالا. می دانی جدایی چیز پیچیده ای است. برای من یعنی. برای تو که از فردایش شروع به گردشگری و خوش گذارنی کردی احتمالا چیز پیچیده ای نیست. البته نه که من هم نشسته باشم و زانوی غم بغل گرفته باشم. سوگند می داند که تلاش زیاد می کنم حالا تیرهایم به سنگ و دار و درخت می خورد و به قلب آدمها نه، عیبی ندارد. من که معیوب نیستم. تیرهایم هم تیرهای خوبی هستن. دوست ندارم خودم را یا تو را محاکمه کنم. یعنی من که قاضی نیستم. بیشتر از قاضی بازجوی خوبی ام. چون دوست داشتم حقیقت را بدانم. حقیقت احساس تو را. حالا آن را فهمیده ام. کاش نمی فهمیدم. کاش نمی دانستم که من برای تو خاص ، ویژه و سوپرمن نیستم و یک معمولی ساده ام. شبیه تانزانیای خالی می نویسم و این خنده دار است. اگر بفهمد حتما خیلی حرص خواهد خورد و سعی خواهد کرد مرا با تیر بزند که البته او نیز شکارچی خوبی نیست و من قسر در خواهم رفت. هیچ وقت نخواستم شبیه تانزانیای خالی بنویسم ولی خودش هم لابد می داند آدم از نویسنده های بزرگ الهام می گیرد. مثل آن نویسنده یک روز خوش برای موز ماهی و داستایوفسکی و همینگوی که البته خودش را کشت. حالا که این هندوانه ها را زیر بغل تانزانیای خالی گذاشتم بگذار به ادامه بحثمان برگردیم. به کجا رسیدیم. به معمولی بودن. آری، ما همه معمولی هستیم. همه دست، دماغ و پاهای معمولی داریم. البته من کمی خاص، زیبا و شاعر هستم که می توانم از این بگذرم و مثل بقیه خودم را معمولی بدانم تا به تریج قبای کسی برنخورد. همین دیگر عزیزم من. بین "این" و "آن" گیر کرده ام. و نمی دانم. کاش خدا بزند پس کله ام و خاطره ات دود هوا شود. برود تا دور دست. میان خاطرات محو دوران کودکی. آن روزهایی که گریه می کردیم و بعد دیگر یادمان نمی آمد برای چه گریه کرده ایم. صاف و زلال پفک نمکی می خوردیم و دماغمان را بالا می کشیدیم.

برای صاحب خرگوش سیاه احمق

یه شعر نوشتم. کاغذ رو که نگاه کردم پر خط خطی بود. هر موقع رو کاغذ شعر می نویسم اینجوریه. کلی کلمه که خط خوردن و حذف شدن تا شعر اونقدری که من می خوام زیبا باشه. البته شما می تونید بگید تو که شعرات زیبا نیست خوب باید بگم که اشتباه می کنید و شعرای من زیبان فقط ممکنه شما خوشتون نیاد. از بحث دور نشیم. از خط خوردن می گفتم. زندگی ام همینه. باید خط بزنی. بنویسی بنویسی بنویسی و تهش خط بزنی خط بزنی خط بزنی تا  یه چیزی خوبی از توش درآد. یه چیز که بشه نگاش کرد. یه چیز که با دیدنش قلبت بتپه.

کاغذ رو با احترام گذاشتم تو کشو....

 

چند خط دیگه ام نوشته بودم که پاک کردم. اما نمی دونم چرا دارم بهتون میگم که پاکش کردم. شاید می خوام شمام کنجکاو بشید و بهم توجه کنید و مثلا بگید واسه کی شعر نوشتی شیطون؟ من بگم برای اون دختری که یه خرگوش سیاه گنده ی احمق داره.

بی تفاوت تر از معشوقه یک شاعر

به او گفته بود که دوستش ندارد. نه با کلمه ها، دیگر آغوشهایشان به گرمی گذشته نبودند. به جوک هایش آنطور که قبلا روده بر می شد، نمی خندید و وقتی شعری تازه ای را برایش خواند با ذوق نپرسید که: " مال منه؟" فقط بی تفاوت تر از معشوقه یک شاعر گفت: " اوم قشنگه". دیگر دوستش نداشت. احتمالا وقتی مرد حواسش نبود مثل وقتی که مسواک می زد او را نگاه می کرد و سعی می کرد به یاد بیاورد که دوست داشتن این موجود پشمالو با آن چربی های آویزان از پهلو و شکم و موهای عقب رفته سر چه شکلی بوده است. این که چطور شکستگی بینی این مرد برایش جذاب بوده و زخم بالای ابروش را می بوسیده. در دنیای تازه اش از همه چیز متنفر بود. البته نه از همه چیز ولی بیشتر چیزها می توانستند به او حس سوار شدن به یک ترن هوایی را بدهند، تهوع. فکر می کرد که آیا  ممکن است باز هم دیدن یک نفر، شنیدن صدای یک مرد و درخواستش برای آشنایی بیشتر او را سر شوق بیاورد؟ شنیدن این که آن مرد پشمالو هنوز دوستش دارد آزارش می داد. می خواست در دنیای خالی خودش دور از همه آدمها زندگی کند. در یک جزیره که حتی گربه ها هم راه آن را بلد نباشند. برای صبحانه شیر نارگیل بنوشد و برای ناهار ماهی کباب شده و شبها هم به ستاره ها خیره شود. ستاره هایی که خیلی بالاتر از او بودند. دستهایش را دراز کرد و سعی کرد تا یک شهابشنگ را بدزد. شهابسنگ رفته بود و وقتی مشتش را باز کرد امید واهی روی تمام صورتش جاری شد. پاهایش را روی شن ها دراز کرد و کش و قوسی به بدنش داد. غلتید و بر روی پهلو دراز کشید. دستش را زیر سرش گذاشت. بدن پشمالو و چربی های آویزان مرد رو به رویش بودند. خبری از جزیره نبود. خبری از دوست داشتن نبود. شهاب سنگها رفته بودند. عشق ناپدید شده بود. 

جردن پیترسون یه جمله ی با حال داره

نمی خوام مبهم باشم. فهمیدم مبهم بودن دیوار بین من و حقیقته. فکر می کنم که آدم خوبی ام. می تونم گفتگو کنم و می تونم بگم که " نمی دونم". فعلا شغلی دارم که هیچ وقت تو زندگیم برای داشتنش برنامه ریزی نکرده بودم و با درآمد متوسطی که داره زندگیم رو می گذرونم ولی می دونم نمیشه با تکیه بهش برای آینده نقشه های دو نفره کشید. روزی که واردش شدم فکر می کردم موقته و هنوزم اینطوری فکر می کنم ولی می ترسم که بقیه اش هم مثل همین سه سال به یک چشم به هم زدن بگذره و من نفهمم با خودمم چند چندم. فوق لیسانسم خیلی طولانی شده و هنوز نتونستم راهی پیدا کنم تا بتونم از پایان نامم دفاع کنم. دلم بچه می خواد. به وضوح این رو می خوام. نمی دونم چرا تا همین چند وقت پیش از کم بودن تجربه هام که بخاطر محیط و امکانات و نوع تربیتی که داشتم و البته تصمیمات محتاطانه خودم شاکی بودم و دلم می خواست تا وقتی شرایط رویایی نداشتم به فکر بچه دار شدن نیفتم. فکر می کردم که این یه ظلمه در حقش. هنوزم کمی به این فکر می کنم ولی مگه خود من حقوقی ندارم؟ نباید به خواسته های خودم توجه کنم؟ در مورد بی مسئولیتی صحبت نمی کنم در مورد حق داشتن حرف می زنم. حالا به هر حال هنوز مادرشو پیدا نکردم که بخوام زیاد سرش با خودم جدل کنم. ولی دیگه از اون ایده ی قبلیم که من هیچوقت بچه دار نخواهم شد فاصله گرفتم. من بچه می خوام. مهاجرت برام خیلی دور از دسترش شده. نه شرایط آکادمیک رو دارم نه شرایط مالیش رو. به طرز عجیبی ناامید نیستم. افسردگی که تو سه سال گذشته دو بار زمین گیرم کرد بهم غالب نشده. البته واقعا نمی دونم اون چیزهایی که تجربه کردم افسردگی بود یا غمگین بودن طولانی. به هر حال حالم خوبه. آینده تو ذهنم تیره و تار نیست و می تونم خیالبافی کنم. از وجود داشتن شرمگین نیستم ولی نمی دونم می خوام چطوری باشم یا چطوری باشم بهتره. فهمیدم دنیا جای عادلانه ای نیست و دیگه بابت اون عصبانی نیستم و نمی گم " چرا من". تنهام، خیلی تنهام. بخش بزرگیش برای اینه که نمی تونم یا نمی خوام یا می ترسم که خودم رو بروز بدم یا به قول یه دوست زیادی رو خودم متمرکزم. محبت کردن برام سخته و محبت دیدن رو ترجیح می دم. نمی خوام و نمی تونم و نباید دیگه مبهم باشم. چرا اینا رو نوشتم؟ نمی دونم. جردن پیترسون یه جمله با حال داره: وقتی حرفی برای گفتن داری سکوت کردن همون دروغ گفتنه.

 

روی سرم شاخک دارم.

روی سرم شاخک دارم. اینطوری آدم فضایی ها رو گول می زنم. جاسوس بودن لذت بخش و دشوار است. من یک زن فضایی دارم که خیلی چیز عجیبی است. باور کنید تنها تفاوت ما و آدم فضایی ها شاخک داشتن نیست. خیلی چیزها فرق دارد. تولید مثل شان یک چیزی بین ماکیان و عنکبوتهاست است. این یعنی دردسر و سر و صدای زیاد. وارد جزییاتش نمی شوم به هر حال مسئولیتی است که خودم پذیرفته ام برای نجات سیاره ی عزیزمان. مردمان شاخکی قصد دارند تا ما را حذف کنند. از دیدگاه آنها انسانها موجودات عقب مانده ای بودند اما مدل های پیچیده ی کوانتمی شان پیشبینی کرده بود که در آینده ای نه چندان نزدیک ما تعادل کهکشان را بر هم خواهیم زد. از ما باهوش تر نیستند فقط زودتر پا به جهان گذاشته اند و زمانی که ما هنوز کشاورزی را نشناخته بودیم  آنها بزرگراه های بین کهکشانی کرم چاله ای را ساخته بودند. این که چطور ما و آنها یکدیگر را شناختیم بسیار طولانی است. یک چیزی مثل هزار سال تاریخ. زمان ما بین وقوع جنگ های صلیبی و معرفی اولین گوشی ایفون. حالا اینجا هستیم یکدیگر رو خوب می شناسیم و می دانیم که برنامه آنها کشتن ماست. کشتن با اهداف خوب. آنها موجودات شروری نیستند البته رسم قربانی کردن آدم فضایی های جوان بی گناه را هنوز کنار نگذاشته اند که البته این ربطی به شرارت ندارد و فقط یک تفاوت فرهنگی کوچک و قابل چشم پوشی است. فهمیده ایم که نمی توانیم آنها را منصرف کنیم و توان تکنولوژی ما چیزی نیست که بتواند جلوی آنها قرار بگیرد. من جاسوس خوبی ام. هنوز زنده ام و می توانم این گزارش را بنویسم. همکاران زیادی در حال انجام ماموریت کشته شدند. من جاسوس خوبی ام فقط یک مشکل بزرگ برایم پیش آمده. عاشق شده ام. عاشق زن شاخکی آدم فضایی ام. آدم فضایی خوبی است. خیلی چیزها می داند. کل تاریخ شاخکی ها را می داند. هر روزی به داستان هایش از پادشاهان و جنگهای شاخکی گوش می دهم. نمی توانم از گوش دادن به او دست بکشم. بیست سال زمینی است که سیاره ام را ندیدم و فکر هم نمی کنم دیگر بتوان در اتمسفر آنجا تنفس کنم. به سختی درخت ها و اقیانوس را به یاد می آورم. سر دو راهی ام. مدام از خودم می پرسم که آیا چیزی که نمی بینم، مکانی که در آن نیستم یا کسی که مرا نمی خواهد اصلا وجود دارد؟