حرفی برای گفتن نیست. تیری در تاریکی رها می کنم و منتظر می مانم تا صدای افتادن پرنده را بشنوم. صدای افتادن پرنده یعنی امشب شام خوبی دارم. صدای افتادن پرنده یعنی جوجه هایی که بی پدر و مادر می شوند. صدای افتادن پرنده... تالاپ. افتاد.
حالا باید عجله کنم. جنگل پر از حیوانات وحشی و گرسنه است. گرگ ها، لاشخور ها، حتی جغد های شب. در این سرما هر چیزی هر چیزی را می خورد تا فقط زنده بماند. به سمت صدا می روم. روی زمین را با دقت نگاه می کنم. برف همه چیز را پوشانده است. آها اینجاست پیدایش کردم. شامم را پیدا کردم. لعنتی زنده است.
هیچ وقت نمی توانم یک پرنده ی زنده را بخورم. باید حتما مرده باشد. گلوله به بالش خورده است. با ناامیدی به کلبه ام بر می گردم. پرنده را روی میز وسط آشپزخانه می گذارم. از کشوی اتاق کیف کارم را بیرون می آورم. خون را از روی بال پرنده پاک می کنم کمی ضد عفونی کننده و یک دستمال تمیز رویش می گذارم و با پارچه تمیزی می بندمش. در تمام مدت دارد من را نگاه می کند و وقتی کارم تمام شد صدایی از خودش بیرون می دهد. شاید می خواست تشکر کند که نخوردمش.
روزها می گذرد. پرنده هر روز بهتر می شود. گاهی با او حرف می زنم. حالا تقریبا تمام سرگذشت من را می داند. می داند که چرا در این کلبه ی چوبی جنگلی، تنها زندگی می کنم. یک هفته، دو هفته، یک ماه، دو ماه می گذرد. نگاهی به بالش می اندازم. کاملا بهبود یافته است. در خانه رهایش می کنم. می تواند به خوبی پرواز کند. می گویم: "فردا آزادت می کنم بری پرنده جون"
صبح شده است. از آن روزهای آفتابی اواخر زمستان است. پرنده را می گذارم روی میله ی چرخ چاه و می گویم: " دیگه می تونی بری پرنده جون" صدایی از خودش بیرون می دهد. انگار نمی خواهد برود. با پایم کمی برف رویش می پاشم. می ترسد و از جایش می پرد. می رود و دور می شود. تفنگ را بر می دارم و نشانه می روم. بنگ و پرنده افتاد. امیدوارم که این بار مرده باشد.
دوسش داشتم.ممنون